Jest mało prawdopodobne, by na początku drugiego kwartału sektor energetyczny na nowo odnotował ożywienie. W styczniu w Stanach Zjednoczonych panowała bardzo ostra zima, przez co wzrosło zapotrzebowanie na produkty rafinerii, a popyt ze strony tych zakładów był nietypowo wysoki, jak na tę porę roku. Jednocześnie udoskonalenie infrastruktury rurociągów między Środkowym Zachodem z Zatoką Meksykańską przyczyniło się do rozładowania „wąskiego gardła” w Cushing w stanie Oklahoma. W rezultacie zmalało dyskonto między ropą WTI i Brent, dwoma światowymi benchmarkami. Gdy wspomniane dyskonto zaczęło się kurczyć, zainteresowanie ropą WTI ze strony spekulantów osiągnęło rekordowy poziom. Gdyby nie pojawiły się znowu napięcia geopolityczne, to zwiększone zainteresowanie stanowi ryzyko spadku, gdyż przed nami okres mniejszego popytu sezonowego.
Przerwy w dostawach ropy z kluczowych państw należących do OPEC, takich jak Iran, Libia i Nigeria, osiągają rekordową skalę. W połączeniu z dodatkowymi zakłóceniami w państwach spoza OPEC – w Sudanie Południowym oraz na Morzu Północnym – doprowadziło to do tego, że równowaga światowa jest dużo bardziej zachwiana, niż może się tego było spodziewać. Gdyby nie ciągły wzrost wydobycia w państwach nienależących do OPEC, zwłaszcza w USA i Kanadzie, większa zmienność i wyższe ceny mogłyby stać się normą. Nie przewiduje się, by wzrost wydobycia w krajach OPEC, na skutek przywrócenia dostaw ropy libijskiej lub ograniczenia sankcji wobec Iranu, przyniósł większe rezultaty, gdyż zwiększone wydobycie zostałoby wykorzystane na odbudowanie zapasów OECD. Natomiast na ewentualne spadki cen Arabia Saudyjska zareaguje zmniejszeniem wydobycia. Zredukowanie przez ten kraj produkcji do poziomu poniżej 9 milionów baryłek dziennie spowodowałoby zwiększenie ilości dostępnych niewykorzystanych mocy produkcyjnych tego najbardziej elastycznego na świecie producenta ropy. Taki zabieg zapewniłby utrzymanie ceny na stabilnym poziomie.
W nadchodzącym kwartale inwestujący w ropę powinni zwrócić uwagę na kilka kwestii. Chiny, największy na świecie importer ropy, w lutym dramatycznie zmniejszyły import, z rekordowego poziomu odnotowanego w styczniu. Jeśli ten trend się utrzyma, prognozy wzrostu popytu być może trzeba będzie skorygować w dół. Nadzieja na osiągnięcie kompleksowego porozumienia między Iranem a Zachodem w kwestii irańskich planów nuklearnych mogła osłabnąć, biorąc pod uwagę załamanie stosunków między Rosją a Stanami Zjednoczonymi z powodu Ukrainy. W ciągu ostatnich czterech miesięcy Iran eksportował więcej, niż mu na to pozwalają zachodnie sankcje, co zwiększa ryzyko obostrzeń, jeśli Waszyngton uzna, że presja gospodarcza zbyt szybko ulega złagodzeniu.
Zaangażowanie Rosji w pomoc w zakończeniu konfliktu w Syrii być może również zostało nadwyrężone i może potencjalnie przyczynić się do dalszej destabilizacji sytuacji w Iraku, zwłaszcza w świetle wyborów, które przypadają w tym miesiącu. W Libii wydobycie ropy nadal jest ograniczone. Wygląda na to, że sytuacja ta staje się chroniczna, gdyż słabemu rządowi nie udaje się uporać z rebeliantami, którzy zakłócają dostawy od sierpnia ubiegłego roku.
Liczne utrzymujące się ryzyka geopolityczne nadal będą czynnikiem wspierającym dla rynków ropy, co powstrzyma spekulantów przed porzucaniem pozycji obliczonych zasadniczo na wzrosty na tym rynku. Jednak w ostatecznym rozrachunku nadal spodziewamy się, że średnia cena ropy Brent spadnie do ok. 105 USD/baryłkę. Poniżej poziomu 100 USD/baryłkę ryzyko dalszych spadków jest ograniczone, dwucyfrowe ceny naszym zdaniem będą strategiczną okazją do kupna. Spread między ropą Brent a WTI nadal będzie okresowo bardziej zmienny. W perspektywie krótkoterminowej może on ulec powiększeniu, gdyż w kierunku Zatoki Meksykańskiej będą transportowane mniejsze ilości ropy ze względu na spowolnienie popytu ze strony rafinerii w okresie zazwyczaj przeznaczanym na konserwację zakładów. Jednak w miarę spadku zapasów ropy w Cushing spread może nadal się zawężać, chyba że efektem będzie powstanie nowego „wąskiego gardła” na wybrzeżu Zatoki, gdy nowe dostawy z trudem będą znajdować nabywców.
Ole Hansen, Saxo Bank